Ինչու ենք զայրանում կանանց վրա

Վերջապես ես ինչ որ բան հասկացա. մենք չպետք է զայրանանք  հենց կանանց վրա- կանանց նկատմամբ ուղղված մեր զայրույթն ամբողջությամբ ստեղծվում է տղամարդկանց կողմից: Եվ երբ մենք զայրանոմ ենք կանանց վրա, մենք զայրանում ենք նրանցում առկա տղամարդու գաղութատիրության դեմ և ոչ թե հենց նրանց: Սակայն ստացվում է այնպես, որ մենք այդ գաղութատիրությունը շփոթում ենք հենց կնոջ հետ ու հարձակվում նրա վրա:

Այդ  "ներդրված տղամարդկայինը", կամ "տղամարդու առկայության մարմնավորումը", ինչպես այն անվանում է Մերի Դեյլին, տղամարդկանց նենգ գաղափարախոսությունն է, որ ներդրվել է մեր հոգեբանության մեջ: Այն կարծես մեր մեջ գործող հակահետևակային ռումբի նման պայթում է այլ կանանց հետ կապի ժամանակ: Այդ իսկ պատճառով կանայք մեջքով են շրջվում մեզ, փոխարեն տղամարդկանց դեմ կանգնելու և ափսոսանք հայտնելու այն վիճակի համար, որի մեջ մեզ գցել են տղամարդիկ: Տղամարդու մտածելակերպով գաղութացված կինը կարող է անել անտանելի բաներ և նույնիսկ կիրառել բռնություն, քանի որ ներդրված տղամարդկայինը պիտի դուրս գա և ուղղվի կանանց դեմ, այդ թվում նաև հենց նույն կնոջ վրա, քանի որ նա այն իր մեջ կրում է այնքան, որքան  շրջապատի կանայք: Այլ կերպ ասած, ռումբը չի կարող պայթեցնել քո ուղեղը, եթե նախապես չի պայթեցրել մեկ այլ կնոջ ուղեղ:

Ես դա հասկանում էի, սակայն ոչ միշտ էի օգտվում այդ մտքից: Ես կարող էի հիասթափվել որևէ կնոջից կամ զայրանալ նրա վրա, ով իմ կարծիքով օտար էր կամ գրում էր այնպիսի ոճով, որն ինձ հունից հանում էր: Բայց փոխարեն ես զայրանայի նրա մեջ առկա տղամարդկայինի դեմ, ես զայրանում էի հենց նրա վրա: 

Միջանձնային հարաբերություններում դա նշանակում է, որ ես անսահման զայրացած եմ այդ կնոջ վրա, և այդ զայրույթը չունի սահման ու խորություն: Դա տեղի է ունենում այն պատճառով, որ կանանց նկատմամամբ ատելությունը չունի հատակ: Այդ զայրույթը կարելի է զգալ անսահման երկար, քանի որ կնոջ նկատմամբ զայրույթը իրավիճակը չի փոխում, չի բացում կողպեքը և չի վերացնում լարվածությունը: 

Այն ընթանում է  առանց ավարտի, ինչպես գերմանամուկն է պտտվում անիվի մեջ: Այդ զայրույթը քայքայում է քեզ: Սա սկզբունքային պահ է, քանի որ այդ զայրույթն ուղղված չէ ճիշտ հասցեով: Նպատակն ընտրված է սխալ: Դու զայրույթն ուղղում ես զոհի վրա, սակայն նա այդ զայրույթի դեմ  ոչինչ  չի կարող անել: Կինը մեղավոր չէ, որ իրեն այդ կերպ է պահում: Մեղավոր են տղամարդիկ, ու նրանց ֆալոկրատիկ ներկայությունը կանանց գլխում: Նա իրեն պահում է  որպես տղամարդկանց համար ծառայող հրացան, որպես ՏՂԱՄԱՐԴԿԱՅԻՆ բռնության զենք: Դա նրան չի պատկանում : Դա տղամարդկային բնույթ ունի:

Կնոջ դեմ ուղղված զայրույթը, նրա տղամարդկային պահվածքի համար, քայքայիչ է, քանի որ հիմնված է կնատյացության և պատասխանատվությունը մեկ ուրիշի վրա գցելու վրա: Դա կանանց ցեղասպանությոն է և նեկրոֆիլիա:Ես այդպես ասում եմ, քանի որ իսկապես կնոջ զայրույթի մեջ մահ եմ տեսնում:

Կարևոր էր գիտակցել, որ դա կնոջից չի բխում: Ես հանկարծ տեսա  իմ ընկերոհու մարմինը, որը փաթաթված ու խեղդված է փշալարով, որի փշերը մտել են նրա մարմնի մեջ: Միակ ճանապարհը, որպեսզի նա դադարի վնաս պատճառել այն է, որ գիտակցի, թե ինչ վնաս է հասցվել հենց իրեն: Միայն այդ ժամանակ նա կհասկանա, թե ինչու է վնասում ուրիշ կանանց:

 Այսպիսով, նրա միջից պրովոկացիայի ենթարկող գործոնը դուրս քշելը բխում է  մեր շահերից: Եվ դա  իսկապես հանդիսանում է կանանց ընդհանուր շահը: Քանի որ ազատագրումն անհնար է, եթե նա չազատվի իր մեջ եղած սև գոյացությունից և փշալարից: Նա կշարունակի վնասել և' իրեն և' ուրիշ կանանց: 

Նրա համար ավելի լավ կլիներ հասկանալ, թե ինչպես ազատվի այդ կախարդանքից, օրինակ,  նման գործուղությունները, դրանց հետևանքներն ու աղբյուրները կոչելով իրենց անումններով: Հասկանալ, որ նման գործողությոններն իր կամքով չեն իրականացվում, այլ տղամարդկանց անունից: Փորձել ազատվել դրանից, քանդել մեխանիզմը և դուրս գալ դրա միջից, կամ ինչպես ասում է Մերի Դեյլին, "քշել" այն:

Հիմա դուք կասեք, որ ես կոչ եմ անում "գրկել" նման կանանց։ Ես պարզապես առաջարկում եմ հասականլ կանանց նկատմամբ մեր զայրույթի անձնական պատճառները և արձագանքել նրանց մեջ ներդված տղամարդկայինին //իր ցանկացած դրսևորմամբ// և մեր վերաբերմունքն այնպես արտահայտել,  որպեսզի սև գոյացությունը չիրականացնի իր առաքելությունը: 

Իսկ նրա առաքելությունն է քայքայել մեզ  և կանանց միջև քաոս առաջացնել, քաոս` իմ ու նրա միջև: Այս միջոցը կօգնի վերացնել գոհին քայքայող ռումբի բեկորները և չեզոքացնել դրա մահաբերությունը: Դա կարող է վերաբերվել նաև մեզ անծանոթ կանանց, որոնց մենք երբեք չենք ճանաչի: Կամ մեր մտերիմ կանանց: Երկու դեպքում էլ գործում է  նույն սկզբունքը: Այն չի ենթադրոմ անպայման համագործակցություն դրա հետ, եթե դու դա չես ուզում կամ կարծում ես որ անվտանգ չէ: Այդ դեպքում ավելի լավ է փախնել որքան հնարավոր է արագ: 

Սակայն հենց միայն մեխանիզմը ճանաչելն էլ կարող է օգնել պաշտպանվել ինքնաքայքայումից և դրա նկատմամաբ անիմաստ զայրույթից:

 Դա նաև նշանակում է, որ էթիկայի տեսանկյունից կնոջը կարելի է պատասխանատու համարել այդ գործղությունների համար այն իմաստով, որ որ հենց նա է դրանք կատարում, կրում է դրանց պատասխանատվությունը և դրանց վերջ տալու պարտականությունը: Սակայն պետք է իմանալ նաև, որ նա գործում է ոչ ամբողջապես իր կամքով, բայց որ նրա ներսում գործում է  ինքնաքայքայման ուժեղ զենք, որը նրա մեջ ներդրել են տղամարդիկ: Իսկ այն կնոջը ստիպում է գնալ իր շահերի դեմ, իր բարեկացության և մյուս կանանց բարեկեցության դեմ:

 Այս սկզբունքն աշխատում է միայն կանանց հետ, քանի որ նրանք  օժտված են տղամարդկանց կեղտի տակից երևացող մարդկային էությամբ և միայն նրանք կարող են գաղութացվել տղամարդկային մտածելակերպի կամ բռնության միջոցով: Կանայք իրենք չեն ճնշում իրենց ուղեղը: Մենք ծնվում ենք ամբողջական և առողջ, կամ այնպիսին, ինչպիսին պիտի լինենք: Մենք նմանվում ենք տղամարդկանց, քանի որ մեզ ստիպում են նույնացվել նրանց հետ` բռնության ու տրավմաների միջոցով: Արդյունքում մենք դառնում ենք նրանց արտացոլանքը` զոհի տեսքով: 

Բայց դա այն չէ, ինչ իրականում մենք կանք: Տղամարդիկ չեն կարող գաղութացվել մտածելակերպով, քանի որ նրանք "արդեն" տղամարդ են, նրանք հենց գաղութատերերն են:

Պրոեկտելվ մեր կյանքն ու ճնշելու մեր փորձը ճնշողների վրա, տղամարդկանց նկատմամբ նույն չափանիշները կիրառելը ոչ միայն սխալ է, այլ նաև վտանգավոր: Դա մեզ տանում է դեպի բռնություն, այն դեպքում, երբ տղամարդիկ դրանից ավելի լավը չեն դառնում: 

Հակառակը` դա նրանց ավելի վատն է դարձնում, քանի որ տղամարդիկ, կոնկրետ իմնալով, թե դու իրենց մասին ինչ ես մտածում և ինչ ես պատրաստվում անել, ավելի են ուժեղացնելու իրենց կործանիչ ազդեցությունը:

Աղբյուրը՝ womenation.org