Մոնոգամիան մեռած է.Ազատության ու երջանկության բերկրանքը զգալու հնարավորություն

Դուք դեռ երազո՞ւմ եք այն մասին, թե ինչպես եք հանդիպելու այն միակ մարդուն, ում հետ երկու ամիս անց ցանկություն կունենաք մնալ հավերժ, և միայն մահը ձեզ կբաժանի: Բայց դա արդեն միայն գաղափար է: 

Անկեղծ եղեք ինքներդ ձեզ հետ- մեր օրերում նման բան համարյա չի հանդիպում: Նույնիսկ եթե մարդիկ դեռ հավատում են այս հնացած երազանքին, միևնույն է ամուսնալուծվում են հինգից յոթ տարի հետո ու մնում իրենց դատարկ հույսերի հետ:

Մենք ապրում ենք տարօրինակ ու հրաշալի մի ժամանակաշրջանում. շուրջն այնքան հնարավորություններ կան ու այնքան քիչ արգելքներ: Սա կարելի է համարել ժամանակակից մարդու ճգնաժամը- ոչ ոք չգիտի, ինչի վրա կանգ կառնի, և իր ցանկություններից ո՞րը համարի ամենակարևորը։

Դեռևս քսան տարի առաջ, գայթակղությունների թիվը շատ սահմանափակ էր:  Գոյություն չուներ ազատ հարաբերությունների մշակույթ- դա համարվում էր ծայրահեղ բան, նախատեսված բոհեմական կյանք վարողների ու հիպպիների համար: Եթե մարդիկ հանդիպում էին, ենթադրվում էր, որ «հարաբերությունները շարունակվելու են»: Իսկ դա ենթադրում էր՝ ամուսնություն, ընտանիք, երեխաներ, ամառանոց: 

Հակառակ դեպքում - աղետ և «անիմստ ապրած տարիներ»: Մինչև հիմա էլ, մենք` կրոնական գրքերից ու սիրային վեպերից անգիր արած կարծրատիպերով պահպանողական հետերոսեքսուալներս, հաճախ չգիտես ինչու չենք կասկածում, որ հարբերությունները կարող են զարգանալ դեպի խորքը և ոչ թե լայնությամբ: 

Եվ որքան խորը, այնքան դժվար է շնչել: Սկզբնական ուրախությունից, հիացմունքից, սիրահարվածությունից ոչինչ  չի մնում, բացի պարտականություններից ու պահանջներից: Մենք մեզ պարտավոր ենք համարում մեզ զսպել, սահմանափակել  և մեր ցանկությունները ենթակում ենք պարտքի վերաբերյկալ ինչ որ մռայլ պատկերացումների: Եվ այս ամենը մենք անվանում ենք «սեր»:

Սակայն այն կարծիքը, որ սերը դա ոչ միայն «երկրորդ կեսն է», այլ ընդհանուր տրամադրությունը, սերը կյանքի նկատմամբ և ցանկությունն օգտվել կյանքի բոլոր հաճույքներից, որոնք առկա են ներկա աշխարհում, դառնում է ավելի տարածված:

Համացանցը հեշտացրել է շփումը: Սոցիալական ցանցերը և ծանոթությունների կայքերը հեշտացրել են  կյանքը: Մենք ունենք առցանց ընկերներ, տիրապետում ենք աշխարհի մասին ողջ ինֆորմացիային, և կարող ենք սեռական զուգընկեր գտնել կես ժամում: 

Ծանոթներիցս մեկը ամուսնալուծվել էր: Եվ հետո հանդիպում էր մի աղջկա հետ, ում հետ ծանոթացել էր Tinder հավելվածով: Երկու ամիս անց, նա, որպես մի մարդ, ով դեռևս տառապում էր երկար ընտանեկան հարաբերությունների արդյունքում, հարցրեց աղջկան, թե արդյո՞ք նա պատրաստ է հանդիպել միայն իր հետ: Աղջիկը զարմացավ: 

Եվ բացատրեց, որ տղամարդն իրեն իհարկե շատ է դուր գալիս, բայց ինքը չի ցանկանում հրաժարվել այլ կապերից և պատրաստ չէ մշտական և այն էլ մոնոգամ հարաբերությունների:

Կամ օրինակ ընդունենք, որ տղամարդն ամերիկացի է, աղջիկը` գերմանացի: Եվ երկուսն էլ հիմա Փարիզում են: Նրանք նույնպես ծանոթանում են Tinder-ով, հանդիպում են և իրենց լավ են զգում միասին: Հետո նրանք կարող են հանդիպել ասենք օրինակ Պոտուգալիայում: 

Հասկանալի է, որ նրանք դասական առումով զույգ չեն համարվում և հավատարիմ չեն իրար սեքսուալ առումով, սակայն չի կարելի բացառել, որ նրանց մեջ կա կապ, եթե նրանք աշխատում են հանդիպել ժամանակ առ ժամանակ և շփվում են համացանցում:

Հանդիպումները շատ հաճախ անցնում են այսպես. դուք շփվում եք, և  ձեզ հնարավոր է հաճելի է իրար հետ, բայց յուրաքանչյուրի հեռախոսը ծնգում է որոշակի ժամանակը մեկ- սոցիալական ցանցերում շփումն ընկերների հետ շարունակվում է և դուք ուրիշ մարդկանց հետ պայմանավորվում եք նոր հանդիպումների համար:

Որոշ ռոմանտիկների թվում է, որ հասարակությունը դարձել է ավելի պրագմատիկ: Հիմա ընկերությունը, սեքսը, ծնող դառնալը, ապագայի պլանները-ամեն ինչ առանձին են իրարից: Սակայն գուցե դա միակ ճանապարհն է լինել միասին` առանց ինքանսպան լինելու ցանկության:

- Իսկ եթե տեղի ունենա ինչ որ սարսափելի բա՞ն: Օրինակ, եթե դու հիվանդանաս,-հարցնում է ծանոթներիցս մեկը, ում դուր չեն գալիս նոր գաղափարները:

Նա կարծում է, որ վստահության և անդավաճանության վրա հիմնված հարաբերությունները մի հոգու հետ, ապահովում են մարդուն դժվար ժամանակներում: Ես նրան պատմում եմ, ինչպես իմ ընկերուհին ծանր հիվանդացավ իսկ նշանածն անմիջապես հեռացավ նրանից:  Բայց մինչ այդ նրանք ունեին համատեղ պլաններ, և արդեն նշանակել էին հարսանիքի օրը:

Մեր աշխարհում չկա կոնկրետ ոչ մի բան՝ դա պետք է ընդունել: Սերֆինգիստներն ունեն մի կանոն. եթե ալիքը ծածկել է քեզ, դու կարող ես միայն թուլանալ ու սպասել, թե երբ այն քեզ դուրս կբերի: Դիմադրությունը նշանակում է պարտություն` տարերքի հետ պայքարում: Նույն բանը տեղի է ունենում կյանքում: 

Դու պարզապես թույլ ես տալիս ընթացքին քեզ պտտեցնել, մինչև որ ամեն ինչ ինքն իրեն ձևավորվի: Կյանքը քաոս է, և ցանկացած  կեղծ կարգ ու կանոն բերում է միայն տխրություն ու հիասթափություն:

 Այնպես որ արդեն ժամանակն է անկեղծ ընդունել, որ չկա ոչ մի «երկրորդ կես»: Պարզապես կան ժամանակահատվածներ, երբ մեզ որևէ մեկի հետ հաճելի է: Երկու օր: Հինգ տարի: Երեք րոպե: Ժամանակակից կյանքը մեզ բոլոր առումներով այնքան  է մոտեցրել իրար, որ միայնության խնդիրն այլևս գոյություն չունի:

Ես գիտեմ, որ ժամանակը կանցնի և մարդիկ կվերադառնան արժեքներին, որոնք մենք անվանում ենք «ավանդական»: Սակայն չի կարելի բաց թողնել հենց այս պահը, որը մեզ տալիս է հնարավորություն` զգալ ազատության ու երջանկության բերկրանքը: 

Որովհետև երջանկությունը դա մի մարդու հետ հարաբերությունների վրա կենտրոնանալ չէ  այլ զգացողություն, որ դու օգտվել ես այն բոլոր հնարավորություններից, որ պարգևել է քեզ կյանքը:

Հեղինակ՝ Արինա Խոլինա
Աղբյուր՝ Snob.ru
Թարգմանությունը՝ Նարինե Գրիգորյան
Թարգմանված է՝ ռուսերենից