Skip to main content

bell hooks


Biography


Early life

Gloria Jean Watkins was born on September 25, 1952 in HopkinsvilleKentucky. She grew up in a working class family with five sisters and one brother. Her father, Veodis Watkins, was a custodian and her mother, Rosa Bell Watkins, was a homemaker. Throughout her childhood, she was an avid reader.
Her early education took place in racially segregated public schools, and she wrote of great adversities when making the transition to anintegrated school, where teachers and students were predominantly white. She graduated from Hopkinsville High School in Hopkinsville,Kentucky, earned her B.A. in English from Stanford University in 1973 and her M.A. in English from the University of Wisconsin–Madison in 1976. In 1983, after several years of teaching and writing, she completed her doctorate in the literature department from the University of California, Santa Cruz with a dissertation on author Toni Morrison. She also taught at Yale.

Career

Her teaching career began in 1976 as an English professor and senior lecturer in Ethnic Studies at the University of Southern California. During her three years there, Golemics (Los Angeles) released her first published work, a chapbook of poems titled "And There We Wept" (1978), written under her pen name, "bell hooks". She adopted her grandmother's name as her pen name because her grandmother "was known for her snappy and bold tongue, which [she] greatly admired." She put the name in lowercase letters "to distinguish [herself] from her grandmother." Her name's unconventional lowercasing signifies what is most important in her works: the "substance of books, not who I am."
She taught at several post-secondary institutions in the early 1980s, including the University of California, Santa Cruz and San Francisco State UniversitySouth End Press (Boston) published her first major work, Ain’t I a Woman?: Black Women and Feminism in 1981, though it was written years earlier, while she was an undergraduate student. In the decades since its publication, Ain't I a Woman? has gained widespread recognition as an influential contribution to postmodern feminist thought.
Ain’t I a Woman? examines several recurring themes in her later work: the historical impact of sexism and racism on black women, devaluation of black womanhood, media roles and portrayal, the education system, the idea of a white-supremacist-capitalist-patriarchy, the marginalization of black women, and the disregard for issues of race and class within feminism.
Since the publication of Ain’t I a Woman?, she has become eminent as a leftist and postmodern political thinker and cultural critic. She targets and appeals to a broad audience by presenting her work in a variety of media using various writing and speaking styles. As well as having written books, she has published in numerous scholarly and mainstream magazines, lectures at widely accessible venues, and appears in various documentaries.
She is frequently cited by feminists[who?] as having provided the best solution to the difficulty of defining something as diverse as "feminism", addressing the problem that if feminism can mean everything, it means nothing. She asserts an answer to the question "what is feminism?" that she says is "rooted in neither fear nor fantasy... 'Feminism is a movement to end sexism, sexist exploitation and oppression'".
She has published more than 30 books, ranging in topics from black men, patriarchy and masculinity to self-help, engaged pedagogy to personal memoirs, and sexuality (in regards to feminism and politics of aesthetic/visual culture). A prevalent theme in her most recent writing is the community and communion, the ability of loving communities to overcome race, class, and gender inequalities. In three conventional books and four children's books, she suggests that communication and literacy (the ability to read, write, and think critically) are crucial to developing healthy communities and relationships that are not marred by race, class, or gender inequalities.
She has held positions as Professor of African and African-American Studies and English at Yale University, Associate Professor of Women’s Studies and American Literature at Oberlin College in OberlinOhio, and as Distinguished Lecturer of English Literature at the City College of New York.
commencement speech hooks gave in 2002 at Southwestern University was considered controversial. Eschewing the congratulatory mode of traditional commencement speeches, she spoke against what she saw as government-sanctioned violence and oppression, and admonished students who she believed went along with such practices. Many in the audience booed the speech, though "several graduates passed over the provost to shake her hand or give her a hug."
In 2004 she joined forces with Berea College in BereaKentucky as Distinguished Professor in Residence, where she participated in a weekly feminist discussion group, "Monday Night Feminism", a luncheon lecture series, "Peanut Butter and Gender" and a seminar, "Building Beloved Community: The Practice of Impartial Love".
Her most recent book is entitled belonging: a culture of place, which includes a very candid interview with author Wendell Berry as well as a discussion of her move back to Kentucky.

Comments

Popular posts from this blog

Հայերեն քֆուրների վերլուծություն. Ինչպե՞ս են օգտագործվում կնատյացության կոնտեքստում

Մի քանի օրինակներ, որոնցով հասարակությունը ողջունում է կանանց նկատմամբ ատելությունը. Ինչպե՞ս պայքարել դրա դեմ Հասարակությունը կանանց չի սիրում և հետևաբար նաև նրանց հեշտոցները։ Շատ վաղ տարիքից մեզ սովորեցնում են, որ հեշտոցները կամ կանանց սեռական օրգանները չգիտես ինչու վատն են և կեղտոտ/խուժան են։ Ինչպես նաև բնականաբար տղամարդկանցը։ Այս գաղափարները սոցիալականացման համար գալիս են համընդհանուր օգտագործվող լեզվամտածողությունից , սեռական բնույթի կարծրատիպերից , սոցիալական նորմերից և օգտագործվող տերմիններից։ Սակայն փաստն այն է , որ հեշտոցները մշակութային ատելության թիրախն են և գլխավոր ատելության օբյեկտը համեմատած տղամարդկանց օրգանների և սեռի հետ, քանի որ տղամարդկանց սեռական օրգանը դիտվում է որպես հարձակվող ավելի շուտ, քան պասիվ և նվաստացուցիչ՝ ինչպես հեշտոցը։ Մենք կարող ենք սրա դեմն առնել լինելով ավելի կրթված և տեղեկացված։ Եթե ցանկանում են վիրավորել որևե մեկին ավելի ճիշտ կլինի արտահայտել կոնկրետ հատկանիշ և կոնկրետ մարդու անուն, քանի որ այլ բառեր ու ածանցներ օգտագործ...

Ծլիկ․․․ի՞նչ նպատակ ունի այն

Լուսանկարը՝ med-practic.com Ծլիկն ունի մի շատ պարզ նպատակ: Նա մարմնի միակ օրգանն է, որը պարզապես ստեղծված է հաճույք ստանալու համար: Ծլիկն իրենից ներկայացնում է նյարդային հանգույց: Ավելի ճիշտ 8,000 նյարդային կծիկներ: Սա նշանակում է, որ ծլիկի նյարդային կծիկների կենտրոնացումն ավելի բարձր է տղամարդու կամ կնոջ մարմնում գտնվող մի ուրիշ օրգանի նյարդերի քանակից, ներառյալ մատների ծայրերը, շուրթերնը ու լեզուն: Ծլիկում գտնվող նյարդերի քանակը երկու անքամ գերազանցում է առնանդամինը: Սա մի դրական փաստ է հեշտոցի մասին, Նատալի Անժեյի `“Կին․ Մի ինտիմ Աշխարագրություն” գրքից:

Առաջին դաշտան. ի՞նչ է պետք իմանալ

Դաշտանը կնոջ սեռական ուղիներից արյունային արտադրությունն է, որը պարբերաբար ի հայտ է գալիս դաշանային ցիկլի վերջում արգանդի լորձաթաղանթի ֆունկցիոնալ շերտի շերտազատման արդյունքում։ Առաջին դաշտանը համընկնում է սեռական երկրորդային նշանների ի հայտ գալուն, որը վկայում է սեռական հասունացման սկսման մասին: Այդ ժամանակ աղջիկներից ու պատանիներից շատերի դեմքին առաջանում են պզուկներ, մաշկը և մազերը ճարպոտում են, ուժեղանում է քրտնարտադրությունը: Այդ երևույթները պայմանավորված են ներզատիչ գեղձերի գործունեությամբ և սեռական հորմոնների բուռն արտադրությամբ: Լինելով սովորական ֆիզիոլոգիական փոփոխություններ` նրանք անցնում են առանց բուժման: Առաջին դաշտանը սովորաբար տեղի է ունենում 11-15 տարեկանում, սակայն երբեմն այն կարող է տեղի ունենալ 9-10, ինչպես նաև 16 տարեկան հասակում: Առաջին դաշտանից մի քանի ամիս առաջ հեշտոցից կարող է նկատվել անգույն կամ սպիտակավուն, հեղուկանման կամ մածուցիկ արտադրություն: Դա կոչվում է ֆիզիոլոգիական սպիտակահոսք և միանգամայն բնական երևույթ է: Առաջին դաշտանը սովորաբար շատ թեթև է լինում և...