A Poem Պոեզիա

Էնն Սեքստըն

Հրեշտակներին կենակից

Ես հոգնել էի կին լինելուց

Հոգնել էի գդալներից, ամաններից

Հոգնել էի իմ բերանից, իմ կրծքերից

Հոգնել էի շպարից ու մետաքսից:

Բայց և այնպես տղամարդիկ նստում էին իմ սեղանի շուրջ,

հավաքվում էին սեղանին դրած գավաթիս մոտ:

Գավաթը մանուշակագույն խաղողով էր լցված

Ու ճանճերը հոտն առնելով մոտ էին թռնում,

Նույնիսկ հայրս էր գալիս իր սպիտակ ոսկոռով,

Բայց ես հոգնել էի գենդերային բաներից:

Անցած գիշեր երազ տեսա`

Ու ասացի երազիս…

"Դու ես պատասխանը:

Դու կդիմանաս իմ ամուսնուն ու իմ հորը":

Երազումս մի քաղաք էր շղթաներից սարքած

Որտեղ Ժաննան տղամարդու շորերով մահապատժի էր սպասում

Ու անհասկանալի էր հրեշտակների բնույթը,

Նրանցից ոչ մեկը նույն տեսակից չէր,

Մեկը քիթ, մյուսը ականջ իր ձեռքում,

Մեկը աստղ էր ծամում և ուղեծիրը դրա գրանցում,

Ամեն մեկը կարծես թե ինքն իրեն ենթարկվող բանաստեղծություն լիներ,

Աստծու ֆունկցիաները կատարող-

Մի առանձնացած ժողովուրդ:

‘'Դու ես պատասխանը”,

Ես ասացի ու մտա,

Պառկեցի քաղաքի դարպասներին:

Հետո շղթաները իմ ամբողջ մարմնով կապվեցին

Ու ես կորցրեցի իմ ընդհանուր գենդերը ու իմ վերջին կերպարանքը:

Ադամը իմ ձախ կողմից

Ու Յեվան աջից,

Երկուսն էլ ամբողջովին հակասում էին ողջամիտ աշխարհը:

Հյուսեցինք մեր ձեռքերը ու գնացինք դեպի արև:

Ես կին չէի այլևս,

Ոչ սա, ոչ էլ նա:

Օ Երուսաղեմի դուստրեր

Թագավորն ինձ բերել է իր ննջասենյակ:

Ես սև եմ ու սիրուն

Ինձ բացահայտեկ են ու հանել իմ շորերը

Ես չունեմ ոչ ձեռքեր ոչ ոտքեր

Ես ամբողջովին մաշկով եմ պատված, ձկան պես

Ես այնքանով կին եմ

Որքանով Քրիստոսը տղամարդ:

Anne Sexton

Consorting With Angels

I was tired of being a woman,

tired of the spoons and the post,

tired of my mouth and my breasts,

tired of the cosmetics and the silks.

There were still men who sat at my table,

circled around the bowl I offered up.

The bowl was filled with purple grapes

and the flies hovered in for the scent

and even my father came with his white bone.

But I was tired of the gender things.Last night I had a dream

and I said to it...

"You are the answer.

You will outlive my husband and my father."

In that dream there was a city made of chains

where Joan was put to death in man's clothes

and the nature of the angels went unexplained,

no two made in the same species,

one with a nose, one with an ear in its hand,

one chewing a star and recording its orbit,

each one like a poem obeying itself,

performing God's functions,

a people apart."You are the answer,"

I said, and entered,

lying down on the gates of the city.

Then the chains were fastened around me

and I lost my common gender and my final aspect.

Adam was on the left of me

and Eve was on the right of me,

both thoroughly inconsistent with the world of reason.

We wove our arms together

and rode under the sun.

I was not a woman anymore,

not one thing or the other.O daughters of Jerusalem,

the king has brought me into his chamber.

I am black and I am beautiful.

I've been opened and undressed.

I have no arms or legs.

I'm all one skin like a fish.

I'm no more a woman

than Christ was a man.

For this beautiful poem's analisys click here